Άγια Νύχτα

πλησιάζουν τα χριστούγεννα και η κατάσταση
πάει από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η ωμή
αλήθεια των φώτων που αναβοσβήνουν το βράδυ, των
στολισμένων τραπεζιών, με αναμμένη τη τηλεόραση, γνωρίζοντας
καλά πως δεν έχεις ρούπι μέσα σου από ... γιορτινή
χαρά. Ανοίγεις όλα τα ουίσκυ που σου κάναν δώρο και πίνεις αργά,
ποτίζεσαι σαν δάσος, κι όλο το έρεβος της φύσης είναι εκεί στον
καναπέ σου, στις παντόφλες σου, στις πιτζάμες.

είσαι ο άνθρωπος ελέφαντας. Τόσο ντελικάτος στη ψυχή
σου. Έχεις τόσα ευγενή αισθήματα...τόση τάξη στον προσωπικό σου χώρο.
Μέσα σου υπάρχει μόνο μουσική. Λάθος. Υπάρχει μόνο αρμονία.
Ονειρεύεσαι πως ζεις όπως οι άριοι ευγενείς, κατέρχεσαι τα χιονισμένα
αλπικά σου όνειρα, με το έλκυθρο, με τα καλά σου ρούχα έπειτα στη σάλα.
Χορεύεις χωρίς να έχεις τίποτα άλλο στο μυαλό σου πέρα από τη στάση του σώματός
σου. Μέσα σου είσαι μεγαλοπρεπής. Θέλεις τόσο πολύ να ξεχάσεις πως ζεις σε
μια γαμημένη επαρχία της Μεσογείου.

Κοιτάς, έπειτα όμως, το ναυτικό σου χαμόγελο
στον καθρέφτη...τις περατζάδες από τα κακόφημα πορνεία, τη ψαρίλα,
την ευωδία των εσπεριδοειδών στα δάχτυλα...δεν είσαι παρά ένας
χωριάτης. Το μόνο που καταλαβαίνεις στον κόσμο είναι τα πρωινά κακαρίσματα
των γαιδάρων και του κόκκορα -όπως ο Χριστός-. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι μετά
από ένα πήδημα, αξύριστος, με νοτισμένες φανέλες, ξεκούμπωτα παντελόνια.
Δεν είσαι εραστής, ποτέ δε θα είσαι. Είσαι κτηνοβάτης, γαμάς σα ζώο, γαμάς ζώα.
Κι ας έχεις στοργή. Ξέρεις πως όλες οι Αφροδίτες είναι παραλλαγές
της ίδιας ζωόδους ορμής. Ξέρεις πως όλα τα θυληκά έχουνε μουνί.
Είτε πρόκειται για κατσίκες είτε για γυναίκες.

πλησιάζουν τα χριστούγεννα και η κατάσταση πάει από το κακό
στο χειρότερο. Αυτή η ωμή αλήθεια των φώτων που αναβοσβήνουν το βράδυ,
των στολισμένων τραπεζιών...έχεις γίνει φέσι από το πολύ ουίσκυ...
Πέφτεις πλάι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και κλείνεις τα μάτια, και χωρίς
να ξέρεις γιατί και πως, -όπως κάθε βοσκός και κάθε χωριάτης-,
πλησιάζεις τη φάτνη του Χριστού να νιώσεις την αγάπη.  ¶ 2:07 PM 2 Comments

  Εντυπώσεις
Ι

Έχω δει ανθρώπους να είναι καταπονημένοι,
έχω κι εγώ κουραστεί κατά καιρούς, όμως
η δουλειά των τελευταίων ημερών με έφτασε
στο όριό μου. Πριν κοιμηθώ έβλεπα ένα φως,
μία δίοπτη είκονα ενός ανθισμένου κήπου.


Σκέφτομαι πως μπορώ να δουλέψω όσο κανένας. Η καταγωγή
μου είναι, αλλωστε ταπεινή. Μπορώ να δουλεύω μερόνυχτα,
χωρίς καμμία ανάπαυση, χωρίς τρυφή. Ο Θεός μου έδωσε
μόχθο και κακές σκέψεις. Φθόνο, μίσος, ανέχεια, και ψέμα.
Και κάπου μακριά, διπλωμένο μέσα σε κάποιο υπηρεσιακό έγγραφο...
το χαρμόσυνο κάλεσμα μιας Κυριακής.

ΙΙ

Δε με έχεις δει να θυμώνω. Και σου τα χω μαζεμένα.
Δεν έχεις δει προφήτη πιο ξεμαλλιασμένο. Παλαιστή
πιο κόκκινο από την ένταση. Μυς και μούσκουλα
και μηνίγγια...όλα γεμάτα αίμα.

δεκαπέντε χρονών παιδιά τα βάζουνε να κάνουνε
τις μαιμούδες. Είτε στα θρανεία, είτε στις τηλεοράσεις...
Εκπαιδευμένα στον παραλογισμό του κάθε φίφα γραφειοκράτη.
Γνωρίζουν να αποστηθίζουν, γνωρίζουν να προσκυνούν την ανοησία
για ένα καλύτερο μέλλον. Οι γονείς τους, μη μπορώντας να βολέψουν
ο ένας τον άλλο στο κρεβάτι, τους ονειρεύονται γιατρούς, δικηγόρους
μηχανικούς. Και τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά υπακούουν. Πληρώνουν
τα γαμισιάτικα των γονιών τους. Από τα δεκαπέντε ήδη νεκρά.

Τάξη και ασφάλεια. Η ανοησία, η έλλειψη θάρρους για τη ζωή, η έλλειψη αγάπης
για τη ζωή...πόσες και πόσες φορές δε σκέφτηκα να βουτήξω το κεφάλι μου στο νιπτήρα
και να πνιγώ. Όχι γιατί δε μου αρέσει η ζωή. Αντιθέτως, γιατί με μπουκώνει η αποφορά
θανάτου της ελληνικής πραγματικότητας.

Δε με έχετε δει να θυμώνω. Αν κοιτάξετε μέσα μου είμαι ένα διαμέρισμα
όπου μόλις έγινε φονικό.

ΙΙΙ

Σταματώ στο φανάρι. Μου έχει λείψει να γίνω κώλος.
Θυμάμαι όλα τα διαφημιστικά με αλκοόλ. Ντιμπλ, μεταξα τόνικ,
στολίσναγια. κιπ γουοκιν. Θέλω να γίνω φέσι, σταφίδα, ράκος.

Θυμάμαι τότε που σε κούναγα στο κρεβάτι...τότε που έβλεπες
το μουνί σου να χύνει δίχως έλεγχο. Θυμάμαι τα ωραία της ζωής μου.
Πως τη γλίτωσα και δυο και τρεις φορές από σίγουρο ξυλοδαρμό. Τη μια
ο γκόμενος, την άλλη ο πατέρας, την άλλη τα αδέρφια, της κάθε παλαβής
που κυνηγούσα...

ΙV

Έι...πάει καιρός που εχώ πάρει είδηση τι παίζεται. Το ξέρω όλο το έργο
απ' έξω κι ανακατωτά. Είστε όλοι σας οι ίδιοι. Εσείς που βγαίνετε στους δρόμους
και κουνάτε τα χέρια σας μέσα στις κάπνες καιτα δακρυγόνα...είστε όλοι οι
ίδιοι, ίδιοι ακόμα και με αυτό το μαλάκα το μπάτσο που κατηγορείτε.

Προσπαθείτε με πολιτικά τερτίπια να σωθείτε από τα ίδια σας τα κύτταρα.
Ο εύκολος δρόμος είναι οι φωνές, οι ρητορίες, το οπαδικό
μαστούρωμα κάτω από πανό και πλακάτ. Φωνάζετε και κλείνετε τα μάτια. κι έτσι
ούτε ακούτε ούτε βλέπετε...
ο δύσκολος δρόμος είναι ο αγώνας για ομορφιά...με
τα μάτια ορμητικά ανοιχτά.

V

με την ομορφιά ας βαδίσω
με την ομορφιά μπρος μου ας βαδίσω
με την ομορφιά πίσω μου ας βαδίσω
με την ομορφιά από πάνω μου ας βαδίσω
με την ομορφιά από κάτω μου ας βαδίσω
με την ομορφιά ολόγυρά μου ας βαδίσω
στα βαθειά γεράματα περιπλανώμενος σ' ένα διάβα ομορφιάς, ζωηρά, ας βαδίσω
στα βαθειά γεράματα περιπλανώμενος σ' ένα διάβα ομορφιάς, ζωντανός ξανά, ας βαδίσω
Το τέλος είναι η ομορφιά
Το τέλος είναι η ομορφιά  ¶ 3:14 PM 1 Comments

  Το πιάνο.

Στο σπίτι είχαμε ένα πιάνο. Ένα σχετικά φτηνό καφέ πιάνο.
Έπαιζε η αδερφή μου. Δε ξέρω αν έπαιζε καλά, μάλλον δεν έπαιζε
αλλά απολάμβανα να την ακούω γιατί την αγαπούσα
και μου φαινότανε πολύ όμορφο που είχε καστανά μαλλιά και
γελούσε με το σπασμένο δόντι κάθε φορά που σηκωνόταν από
το σκαμνί

Έπαιζε κι ο αδερφός μου. Με τα -αφάνα- μαύρα μαλλιά
του, με το ίδιο λινό πουκάμισο, με τα παράθυρα κλειστά για
να μην ενοχλεί τους γείτονες. Θυμάμαι την αφόρητη ζέστη το
καλοκαίρι, μύριζε ο ίδρωτας μας -μύριζε όμορφα- κι εκείνος
προσπαθούσε να ξεζουμίσει μερικές νότες. Τόσο συνοφρυωμένος,
τόσο αφοσιωμένος στα πλήκτρα.

Μα περισσότερο αγαπούσα το πιάνο όταν ήταν σιωπηλό. Τα μαυρόασπρα
πλήκτρα -την έκταση τους-...μου φαινόταν το πιο πελώριο, το πιο εντυπωσιακό παιχνίδι από όλα.
Από δέος δε τολμούσα να το αγγίξω. Άνοιγα μόνο το καπάκι και χανόμουν στη θέα των χορδών,
των μηχανισμών για τη σίγαση. Με την κατάφορη σκέψη μου κρεμόμουν μέσα του,
έως και τη τελευταία κόγχη της μουσικής του.  ¶ 10:05 AM 0 Comments

  love is the only solution

πάνω που νόμιζα πως είχα βρει την άκρη
πάνω που είχα αποφασίσει πως είμαι πουλημένος
εντελώς. σαν παλιά καλή πουστάρα, λίμαρα τα νύχια μου
και περίμενα την καταιγίδα, την καταιγίδα να μας πνίξει
όλους

πάνω που είχα γυρίσει όλο τον κόσμο κι είχα
αποφασίσει πως δε με χωράει πουθενά. Πάνω που
συμμάζεψα την ουρίτσα μου σε ντουλάπες, σε νεροχύτες
σε λουτρά...όπως όλοι οι ποντικοί.

πάνω που το αριστούργημα μου έφτανε στο τέλος του,
πάνω που είχα ψήσει την κοληττή σου να μου κάθεται
όταν εσύ κοιμάσαι, να με γλύφει σιωπηλά για να μην πάρεις
είδηση και ξυπνήσεις.

πάνω που όλα ήταν μια χαρά τακτοποιημένα. έτρωγα λεφτά
με τη σέσουλα. κάπνιζα τα πιο καλά τσιγάρα, ρούφαγα τις
κόκες μου και έφευγα στα 180 με το μαύρο μου 16κύλινδρο
θηρείο

αχ, δεν ήταν να δω γέρο, φτωχό, και γενικώς αναξιοπαθούντα
και να μη ξεραθώ στα γέλια -κι ακόμα δηλαδή-
πως σέρνονται από εδώ κι από εκεί και συντηρούνται
με τα ψίχουλα.

τα είχα όλα κανονίσει. Μωρό μου τα είχα όλα κανονίσει.
στράγγιξα την καρδιά μου απ' το αιμα. χόρτασα
τα κλασσικά κείμενα. και το παιδικό
μου πάθος για ακροβάτριες το ζούσα ξανά με ξέκωλες ρωσίδες στην Πειραιώς.

πάνω που είχα λήξει. Είχα απομείνει επιτέλους ατόφιος, εξηγησημος σε μια λέξη.
πετούσα τη ζωή μου στα μούτρα Του κι έφευγα. πάνω που είχα καταλήξει.

ξύπνησα ένα βράδυ...
το κρεβάτι μου...είχε σηκωθεί από το πάτωμα.
είχα αρρυθμίες. Κάπως σα να πνίγομαι...δε ξέρω. Λες κι είχε πειράξει
ο Πικασσό τα σωθικά μου, αλλού η καρδιά αλλού τα μάτια.
ξύπνησα ένα βράδυ...και φώναξα για αγάπη  ¶ 10:43 AM 3 Comments

  Adagios

Κάποιοι μήνες μοιάζουν με τις χοντρές κυρίες
Που πηγαίνουν για ψώνια στα παλτά τους.
Όταν πίνεις και ξαναπίνεις και βγάζεις ότι έχεις από
Το στομάχι σου...είτε στο πάτωμα αφού κλείσεις την πόρτα
Είτε στη τουαλέτα ενός οποιουδήποτε μαγαζιού, εκεί
Όπου οι τοίχοι είναι όλοι ποντικί και τα πατώματα γεμάτα λάδι
Και μούχλα και σαπούνι χεριού.


Κάποιοι μήνες μοιάζουν με ένα φεγγάρι κρυωμένο, σιναχωμένο
Σφιγμένο μέσα στο κασκόλ του και τον μάλλινο σκούφο.
Όταν ρουφάς το οινόπνευμα όπου το βρεις, και μετά μιλάς σα
Δράκος σε παραμορφωμένες μορφές γυναικών και τα μπράτσα
Των φίλων σε πάνε πέρα δώθε και μετά επιστρέφεις σπίτι
Πάνω από το κρεβάτι μες τη ναυτία και πιστέυεις πως κάτω από
Τα σκεπάσματα θα βρεις όλα τα όνειρα και θα κουδουνίσουν όπως
Τα χριστουγεννιάτικα καμπανάκια.

Κάποιοι μήνες μοιάζουν με άγριους λύκους, με σιριγμούς σε πανλευκες
Ελαιογραφίες...
Πάντα στο ίδιο άδειο μαγαζί, χωρίς να έχεις βγάλει το μπουφάν
Κατεβάζεις τις πρώτες γουλιές να ζεσταθείς. Κοιμάσαι στο ίδιο παράταιρο
Ξενοδοχείο της λεωφόρου, παριστάνοντας τον απελευθερωμένο, ή τον αλήτη.
-Κάνεις ησυχία για να ακούσεις αν πηδιέται κανείς πίσω από τις άσχημες ταπετσαρίες.-
Ναι, αναζητάς το διάβολο από την εφηβεία σου..μα η αλήθεια
Είναι ότι το μόνο που έχεις καταφέρει εδώ και χρόνια, είναι να ταλαιπωρήσεις τον εαυτό σου
Μ’ ένα σωρό μικρομαλακίες.

Κάποιοι μήνες μοιάζουν με ανθοπώλες.
Μακάβριους, τεμπέληδες ανθοπώλες που σου διαλλέγουν από το ψυγείο αζαλέες και υάκινθους και τριαντάφυλλα...
Κι εσύ βγαίνεις από τον θάλαμο του νοσοκομείου,και κρατάς μια ανθοδέσμη.
Μπορεί να έχεις χτυπήσει ή να έχεις χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο ή γκαστρώσει κάποια. Δεν έχει σημασία.
Κάποια γεγονότα απλά σε ξεπερνάνε, όλες τις μικροπρεπείς κι ανέξοδες επιδιώξεις σου. Κι όταν μιλάς με το γιατρό ή κάποιο ηλικιωμένο συγγενή, χάνεις τον ειρμό σου...σου ρχεται η αναγούλα από το αλκοόλ.
Και θυμάσαι τους γονείς σου και τα παιδικά σου χρόνια και την μαιευτική όπου ένα πρωί του Ιουνίου ήρθες στον κόσμο...
κι απλά αναρρωτιέσαι που στον πούτσο θα βρεις το κουράγιο
ν’ αντιμετωπίσεις τη ζωή.  ¶ 9:39 AM 2 Comments