Έπιασαν οι ζέστες. Οι αφόρητες εξολοθρευτικές ζέστες. Ότι και να πω, ότι και να κάνω σε αυτή τη ζωή υπάρχει κάτι, ένας εαυτός πίσω από τις μάσκες που βάζω συχνά, υπάρχει κάτι που θα μένει ακέραιο, αναλοίωτο. Είναι ο καυτός ήλιος μέσα μου.

Όχι ο ήλιος των Ινκας, δεν είναι εξωγήινος Θεός ο δικός μου ήλιος, δε φορώ χαιμάλια στα μπράτσα, δε ρουφώ κόκα, ούτε έχω μακριά μαλλιά.

Ο δικός μου ο ήλιος είναι σγουρός και τεμπέλης. Ένας γλυκός χουρμάς για το τέλος κάθε νύχτας που χόρεψα εξουθενωμένος.

Δεν εξηγεί, δεν εξουσιάζει, δεν αποκαλύπτει. Με χάρακα μια φοινικιά μοιράζει τη σκιά πάνω από τα πρόσωπα...Σε ένα κομμάτι χαρτί, ρουφόντας τον καφέ, σημειώνει την αριθμητική μιας γυναίκας και των εβένινων ματιών της.

Ο ήλιος ο δικός μου είναι μουσουλμάνος. Τη γυναίκα του την έχει φασκιωμένη μέσα σε χίλια κι ένα όνειρα.  ¶ 4:30 AM 1 Comments

  μα σ'όλα πρέπει να τολμώ έτσι φτωχιά που είμαι

ξυπνάω το πρωί και βλέπω
το σώμα μου στον καθρέφτη, κι
αναρωτιέμαι πως γίνεται κι όλα
τα όμορφα χαραμίζονται σε αυτό τον κόσμο.

σε αγαπώ. τόσο απλά. και μη μου
στέλνεις το μαλάκα τον Οικονομόπουλο
να μου πει φιλοσοφίες για την αγάπη.
είσαι στα καλά σου; είναι ξανθός.

πριν πολλά χρόνια είχα ερωτευτεί παράφορα.
άκουσε με. δεν είχα ερωτευτεί κάποια. είχα
ερωτευτεί τον εαυτό μου μέσα από κάποια άλλη.
κι έγραφα όμορφα για μένα. για τον πόνο μου.

η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου. ένας φίλος
μου πρότεινε λοβοτομή. πήγα στο νοσοκομείο
κι έκανα περιτομή. έτσι είμαι.
στα δύσκολα επιστρέφω στο πουλί μου.

τώρα έχω ερωτευτεί αληθινά. γράφω απαίσια.
αλλά τα πόδια μου τρίζουν στο έδαφος.
είμαι όπως οι γέροι στους δρόμους.
αργός και θυμωμένος.

λέγε με ανισσόροπο, λέγε με ότι θες.
βλέπεις δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι.
ή τι πιστεύουν οι άλλοι. η καρδιά μου
το ξέρει τι νιώθω.

και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα
ζήσω και δε θα συμμαζέψω τίποτα
από τις συμφορές που μου έφερε
το πάθος μου για σένα.

γιατί το λεγαν και οι αρχαίοι μας
πρόγονοι. λυσιμελής. έτσι είναι ο έρωτας
μόνο μπελάδες φέρνει. κι έχοντας κάλα
γνώση του τι θα πει αυτό...έχω τα κότσια...

να σου λέω σ'αγαπώ

(ο τίτλος είναι στίχος της Σαπφούς)  ¶ 12:16 AM 0 Comments

  ζωντανοί μύθοι

επέστρεψε μια φορά
κι ας είναι χειμώνας
φέρε πίσω κάθε άνεμο, κάθε μικρό άνεμο

στη αγγαλιά σου
δώσε μου. Μια υπογραφή. Κουράων ιερό γένος

δώσε μου λεπτομέρειες για τη καινούρια
σου ζωή. πες μου αν αγαπάς αλλού.
πες μου αν με ξεπέρασες.

λίγο λίγο στην κουβέντα
θα τον χάσω τον εαυτό μου. Απ' τον πόνο.  ¶ 5:12 AM 0 Comments

  post lost

Είναι κάπως περίεργο να γράφω μπροστά
Σε τρίτους. Όμως τ’ αλλάζει όλα το ότι είσαι εσύ.
Το κάνει λίγο να μοιάζει με προσευχή.
Κι όπως είναι τα πράγματα σήμερα, το έχω τόσο ανάγκη να
Προσευχηθώ.

Ο καπνός του τσιγάρου με καλύπτει όπως καλύπτει
Η ομίχλη ένα χιονισμένο βουνό. Πέρασε ένας μήνας
Που απλά κάθομαι εδώ. Απλά κάθομαι και χαζεύω
Τη δίνη σου.
Δε ξέρω αν σου το είπα, αλλά είναι μια ευλογία για μένα
Που είσαι εδώ. Τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος σαν κι εμένα
Από το να καθήσει και να περιμένει, να περιμένει...να τον
Καλύψει ολότελα το χιόνι των φιλιών σου.

Υπήρξα ανυπόφορος στη ζωή μου. Περίεργος, σχολαστικός.
Πέρασα τα χρόνια μου φιλονικώντας μ’ ένα σωρό γυναίκες.
Έφτασα μαζί τους στο τέλος της γραμμής. Τις περισσότερες φορές
Αποχαιρετηθήκαμε με θυμό, ευγνώμονες που απaλασσόμασταν
Ο ένας από την παρουσία του άλλου. Μαζί σου αποφάσισα να
Μη το παίξω αυτό το παιχνίδι. Πέρα από το οτί είναι επίπονο, δε
Το αξίζεις. Άλλαξα. Κι έτσι αφήνω τη μοίρα μου, να με παρασύρει στο
Βάθος της ζωής σου.  ¶ 4:38 AM 0 Comments

  Γειά σου

Αν σε είχα, που δε θέλω να σε έχω, δε
Θέλω να έχω τίποτα.

Τέλος πάντων αν, δηλαδή,
Αν τα καταφέρναμε να προσπεράσουμε τα πρώτα
Εμπόδια της ανθρώπινης γνωριμίας

Θα σου πρόσφερα όλο μου
Το χρόνο απλόχερα όπως προσφέρει ο Θεός
Απλόχερα τη βροχή στους διακονιάρηδες στη λεωφόρο.

Θα ήμουνα εκεί να σου τραγουδήσω χαυνός
Τη νύχτα. Καθώς κοιμάσαι κι όλα τα σήματα,
Είναι σκουπίδια. Ξάγρυπνος ανάμεσα
Στους τενεκέδες τους εγώ θα επέμενα
Να σου τραγουδώ.

Έχω χάσει το δρόμο μου. Έχω χάσει το σπίτι μου.
Μόνο εσύ μου θυμίζεις ποιός είμαι. Κι αυτό
Δε θα σου το συγχωρήσω ποτέ. Ήρθες όπως
Εκείνοι οι ενοχλητικοί πόνοι στη μέση.
Οι αποστάξεις του αρώματός σου μένουν στα μύχια.
Με αποδυναμώνουν.

Έχω κακογεράσει. Θυμωμένα. Μέσα στα πείσματά
Μου, μέσα στο γινάτι, την οργή για ελευθερία
Και δικαιοσύνη. Έχασα την ανθρώπινη συμπόνια.
Δε δίνω δεκάρα τσακιστή για σένα. Στη δημοκρατία
Του δολάριου είμαστε όλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες
Λίγο πριν την αυτοχειρία.

Η αγάπη είναι ένα γεγονός τόσο απαράμιλλο. Λένε.
Ναι, δεν έχει πρόσημο. Χωράει όπως ο πούστης σε
Κάθε σπιτικό σε κάθε τζάκι σε κάθε κράτος.
Έκλεισα τη τηλεόραση και τη λησμόνησα. Βλέπεις.
Για αυτό σου ξαναλέω χάρισε μου μια βόλτα
Κι εγώ θα σου δώσω όλο μου το χρόνο για το τίποτα.
Νομίζω αυτό αρκεί.

Και θα είμαι εκεί να σου τραγουδήσω, αυλός,
Το βράδυ, πάνω από το σώμα σου, όταν
Όλα τα σήματά τους είναι σκουπίδια.  ¶ 9:39 AM 0 Comments