post lost
Είναι κάπως περίεργο να γράφω μπροστά
Σε τρίτους. Όμως τ’ αλλάζει όλα το ότι είσαι εσύ.
Το κάνει λίγο να μοιάζει με προσευχή.
Κι όπως είναι τα πράγματα σήμερα, το έχω τόσο ανάγκη να
Προσευχηθώ.
Ο καπνός του τσιγάρου με καλύπτει όπως καλύπτει
Η ομίχλη ένα χιονισμένο βουνό. Πέρασε ένας μήνας
Που απλά κάθομαι εδώ. Απλά κάθομαι και χαζεύω
Τη δίνη σου.
Δε ξέρω αν σου το είπα, αλλά είναι μια ευλογία για μένα
Που είσαι εδώ. Τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος σαν κι εμένα
Από το να καθήσει και να περιμένει, να περιμένει...να τον
Καλύψει ολότελα το χιόνι των φιλιών σου.
Υπήρξα ανυπόφορος στη ζωή μου. Περίεργος, σχολαστικός.
Πέρασα τα χρόνια μου φιλονικώντας μ’ ένα σωρό γυναίκες.
Έφτασα μαζί τους στο τέλος της γραμμής. Τις περισσότερες φορές
Αποχαιρετηθήκαμε με θυμό, ευγνώμονες που απaλασσόμασταν
Ο ένας από την παρουσία του άλλου. Μαζί σου αποφάσισα να
Μη το παίξω αυτό το παιχνίδι. Πέρα από το οτί είναι επίπονο, δε
Το αξίζεις. Άλλαξα. Κι έτσι αφήνω τη μοίρα μου, να με παρασύρει στο
Βάθος της ζωής σου.