Εντυπώσεις
Ι

Έχω δει ανθρώπους να είναι καταπονημένοι,
έχω κι εγώ κουραστεί κατά καιρούς, όμως
η δουλειά των τελευταίων ημερών με έφτασε
στο όριό μου. Πριν κοιμηθώ έβλεπα ένα φως,
μία δίοπτη είκονα ενός ανθισμένου κήπου.


Σκέφτομαι πως μπορώ να δουλέψω όσο κανένας. Η καταγωγή
μου είναι, αλλωστε ταπεινή. Μπορώ να δουλεύω μερόνυχτα,
χωρίς καμμία ανάπαυση, χωρίς τρυφή. Ο Θεός μου έδωσε
μόχθο και κακές σκέψεις. Φθόνο, μίσος, ανέχεια, και ψέμα.
Και κάπου μακριά, διπλωμένο μέσα σε κάποιο υπηρεσιακό έγγραφο...
το χαρμόσυνο κάλεσμα μιας Κυριακής.

ΙΙ

Δε με έχεις δει να θυμώνω. Και σου τα χω μαζεμένα.
Δεν έχεις δει προφήτη πιο ξεμαλλιασμένο. Παλαιστή
πιο κόκκινο από την ένταση. Μυς και μούσκουλα
και μηνίγγια...όλα γεμάτα αίμα.

δεκαπέντε χρονών παιδιά τα βάζουνε να κάνουνε
τις μαιμούδες. Είτε στα θρανεία, είτε στις τηλεοράσεις...
Εκπαιδευμένα στον παραλογισμό του κάθε φίφα γραφειοκράτη.
Γνωρίζουν να αποστηθίζουν, γνωρίζουν να προσκυνούν την ανοησία
για ένα καλύτερο μέλλον. Οι γονείς τους, μη μπορώντας να βολέψουν
ο ένας τον άλλο στο κρεβάτι, τους ονειρεύονται γιατρούς, δικηγόρους
μηχανικούς. Και τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά υπακούουν. Πληρώνουν
τα γαμισιάτικα των γονιών τους. Από τα δεκαπέντε ήδη νεκρά.

Τάξη και ασφάλεια. Η ανοησία, η έλλειψη θάρρους για τη ζωή, η έλλειψη αγάπης
για τη ζωή...πόσες και πόσες φορές δε σκέφτηκα να βουτήξω το κεφάλι μου στο νιπτήρα
και να πνιγώ. Όχι γιατί δε μου αρέσει η ζωή. Αντιθέτως, γιατί με μπουκώνει η αποφορά
θανάτου της ελληνικής πραγματικότητας.

Δε με έχετε δει να θυμώνω. Αν κοιτάξετε μέσα μου είμαι ένα διαμέρισμα
όπου μόλις έγινε φονικό.

ΙΙΙ

Σταματώ στο φανάρι. Μου έχει λείψει να γίνω κώλος.
Θυμάμαι όλα τα διαφημιστικά με αλκοόλ. Ντιμπλ, μεταξα τόνικ,
στολίσναγια. κιπ γουοκιν. Θέλω να γίνω φέσι, σταφίδα, ράκος.

Θυμάμαι τότε που σε κούναγα στο κρεβάτι...τότε που έβλεπες
το μουνί σου να χύνει δίχως έλεγχο. Θυμάμαι τα ωραία της ζωής μου.
Πως τη γλίτωσα και δυο και τρεις φορές από σίγουρο ξυλοδαρμό. Τη μια
ο γκόμενος, την άλλη ο πατέρας, την άλλη τα αδέρφια, της κάθε παλαβής
που κυνηγούσα...

ΙV

Έι...πάει καιρός που εχώ πάρει είδηση τι παίζεται. Το ξέρω όλο το έργο
απ' έξω κι ανακατωτά. Είστε όλοι σας οι ίδιοι. Εσείς που βγαίνετε στους δρόμους
και κουνάτε τα χέρια σας μέσα στις κάπνες καιτα δακρυγόνα...είστε όλοι οι
ίδιοι, ίδιοι ακόμα και με αυτό το μαλάκα το μπάτσο που κατηγορείτε.

Προσπαθείτε με πολιτικά τερτίπια να σωθείτε από τα ίδια σας τα κύτταρα.
Ο εύκολος δρόμος είναι οι φωνές, οι ρητορίες, το οπαδικό
μαστούρωμα κάτω από πανό και πλακάτ. Φωνάζετε και κλείνετε τα μάτια. κι έτσι
ούτε ακούτε ούτε βλέπετε...
ο δύσκολος δρόμος είναι ο αγώνας για ομορφιά...με
τα μάτια ορμητικά ανοιχτά.

V

με την ομορφιά ας βαδίσω
με την ομορφιά μπρος μου ας βαδίσω
με την ομορφιά πίσω μου ας βαδίσω
με την ομορφιά από πάνω μου ας βαδίσω
με την ομορφιά από κάτω μου ας βαδίσω
με την ομορφιά ολόγυρά μου ας βαδίσω
στα βαθειά γεράματα περιπλανώμενος σ' ένα διάβα ομορφιάς, ζωηρά, ας βαδίσω
στα βαθειά γεράματα περιπλανώμενος σ' ένα διάβα ομορφιάς, ζωντανός ξανά, ας βαδίσω
Το τέλος είναι η ομορφιά
Το τέλος είναι η ομορφιά  ¶ 3:14 PM