η ελληνίδα

Όπως τις παλιές εκκλησίες της ελληνικής εξοχής, με τις απατεωνιές των παπάδων, τη σύννου σιωπή του ξερού τοπίου, την καταβλητική μυρωδιά των λιωμένων κεριών, έτσι έχω στο μυαλό μου την ελληνίδα.

Κρυφοπουτάνα, το μουνί της ένα συρτάρι με παιδικά αντικείμενα, όσμες που ακόμα δεν έχεις ξεδιαλύνει αν είναι αηδιαστικές ή οικείες.

Αν ήμουν άγγλος θα τελείωνα με τους έρωτες μου κάνοντας αναφορές σε τάφους και κόκκαλα αγαπημένων...ίσως να παρίστανα και το Ρωμαίο, να κατέληγα και στην αυτοκτονία. Με τα ελληνικά μουνιά όμως...με πιάνει ένα δέος...το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσευχηθώ.  ¶ 10:29 AM 0 Comments

  απολογία

Αφήνοντας ένα φαντάρο στην πιάτσα των ταξί, τον έπιασα να με αποκαλεί μέσα από τα δόντια του μουνόπανο.

Πράγματι, έχει δίκιο Όμως τ' ορκίζομαι πως κάτω από αυτή τη χλαίνη μισανθρωπισμού που φορώ, το μόνο που αποζητώ είναι κάποιος ν' αγαπήσω.

Χρόνια τώρα -τόσα πολλά που ντρέπομαι να το εκφράζω- δυναστεύει το όνειρο μου η ίδια χρυσακτις μορφή κάποιου άγνωστου έρωτα. Ας με συγχωρέσει, για όλα φταίει μοναχά η ντροπή μου.  ¶ 4:53 AM 2 Comments

  Από το ημερολόγιο του στρατού

Ι
4κ. η μοναξιά των τελευταίων ημερών χαρακτηρίζεται από τη λέξη απουσία. Μου λείπει το μουνί, μου λείπει το ποτό, μου λείπει κι η τύχη γενικώς

ΙΙ
έχω απίστευτες καύλες και αυτό αρκεί. Θα φιμώσω όλα τα παράθυρα στο θάλαμο. Με το μουγγό κάμα, ιδρωμένος, το βράδυ όταν όλοι κοιμηθούν, θα τον παίξω να ξαλαφρώσω.

ΙΙΙ
μαζί με τον ανθυπασπιστή και με το λοχαγό του ΛΥΤ είμαι ο τρίτος βαρια πιωμένος στην πρωινή αναφορά. Ακούω τα παραγγέλματα και τις διαταγές και από τον πονοκέφαλο νιώθω πως έχω πνιγεί ολόκληρος στο αίμα.

ιν
ο χαφιεδισμός, η ρουφιανιά και η κωλογλυφία είναι παλιά χαρά . Την άσκουν οι άντρες στη χώρα μας εδώ και αιώνες. Η άνασα του ενός μυρίζει τ' άντερα του άλλου. Σκέφτομαι πως οι ρίζες μας είναι βαθιές όσο και οι βόθροι.

ν
πρέπει γενικώς να κατευθυνόμαστε προς αυτούς που αγαπάμε

ΚΑΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ  ¶ 9:35 AM 2 Comments