η ελληνίδαΌπως τις παλιές εκκλησίες της ελληνικής εξοχής, με τις απατεωνιές των παπάδων, τη σύννου σιωπή του ξερού τοπίου, την καταβλητική μυρωδιά των λιωμένων κεριών, έτσι έχω στο μυαλό μου την ελληνίδα.
Κρυφοπουτάνα, το μουνί της ένα συρτάρι με παιδικά αντικείμενα, όσμες που ακόμα δεν έχεις ξεδιαλύνει αν είναι αηδιαστικές ή οικείες.
Αν ήμουν άγγλος θα τελείωνα με τους έρωτες μου κάνοντας αναφορές σε τάφους και κόκκαλα αγαπημένων...ίσως να παρίστανα και το Ρωμαίο, να κατέληγα και στην αυτοκτονία. Με τα ελληνικά μουνιά όμως...με πιάνει ένα δέος...το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσευχηθώ.