Δε με νοιάζει. Το σκέφτηκα εχθές
το βράδυ μετά από μερικές μπύρες.
Ζαλιζόμουν. Για πρώτη φορά μετά από καιρό
είχα μια στιγμή διαύγειας. Έκλεισα
τα μάτια κι είδα ένα εξοχικό δρόμο.
Μπορούσα να ακούω το αργό μου βάδισμα
-πως έτριζα. Ο αέρας πάνω στα αγριόχορτα.
Περπατούσα, ώρες ολόκληρες με δυο σκληρά παπούτσια.
Ένας κορμός και μια
σκιά που κινείται πάνω στα τακούνια
της.