main menu
Sunday, March 07, 2010
 
Δε με νοιάζει. Το σκέφτηκα εχθές
το βράδυ μετά από μερικές μπύρες.
Ζαλιζόμουν. Για πρώτη φορά μετά από καιρό
είχα μια στιγμή διαύγειας. Έκλεισα
τα μάτια κι είδα ένα εξοχικό δρόμο.
Μπορούσα να ακούω το αργό μου βάδισμα
-πως έτριζα. Ο αέρας πάνω στα αγριόχορτα.
Περπατούσα, ώρες ολόκληρες με δυο σκληρά παπούτσια.
Ένας κορμός και μια
σκιά που κινείται πάνω στα τακούνια
της.
 
Comments: Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]





<< Home

Archives
July 2006 / August 2006 / September 2006 / January 2007 / May 2007 / June 2007 / July 2007 / October 2007 / February 2008 / March 2008 / April 2008 / June 2008 / August 2008 / September 2008 / October 2008 / November 2008 / December 2008 / January 2009 / April 2009 / May 2009 / June 2009 / July 2009 / August 2009 / September 2009 / October 2009 / November 2009 / December 2009 / January 2010 / February 2010 / March 2010 / June 2010 / August 2010 / October 2010 / December 2010 / January 2011 / January 2012 / July 2012 / August 2013 /


Powered by Blogger

Subscribe to
Posts [Atom]