η μικρή φλόγα
Υπάρχει μια φλόγα που χορεύει γύρω μου όταν κοιμάμαι
Και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Κατεβαίνει τον αυχένα μου
Εως και τα νύχια των ποδιών μου. Είναι η φλόγα του Χριστού.
Έχουν περάσει αρκετές εποχές από τότε που ήμουν κι εγώ
Ένα πρωτόγονο παιδί. Η Μεσοζωική περίοδος, όταν γλιστρούσα
Με το σώβρακο τις σκάλες.
Κλείνουν τα φώτα. ακούγεται το ροκάνισμα
Της σινεματικής λήψης.
Η μητέρα φέρνει το κρασί
Στο τραπέζι κάποιος βιάζεται να τσιμπήσει από τη γαλοπούλα,
Ακούγεται η αδερφή μου να κλαίει από το δωμάτιο. Κάποιοι συζητούν.
-Γιώργο γερνάμε. Πως αφήσαμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο...
Εγώ στη θέση μου ντυμένος αστεία με ένα παπιγιόν πουά.
Σκέφτομαι τη Σοφία με τα κατακόκκινα χείλη. Είμαι ερωτευμένος μαζί της.
Κρατώ τη μύτη μου...κλείνω τα μάτια και σλουυυυρπ!
Στο βυθό μου. Τα χείλη μου σπαρταρούν. Θέλω να τη φιλήσω.
Και τι δε θα δινα να τη φιλησω!Μερικοί άνθρωποι μπορούν να πηδάνε από χώρα σε χώρα
Ανάλαφροι. Τέτοιος άνθρωπος υπήρξα κι εγώ. Ταξίδεψα
Όπως ο αέρας και ακόμα στροβιλίζομαι, διαρκώς, αέναα.
Τη μέρα που πέθανε η ψυχή μου χρημάτισα έναν γρύλο
Με φράκο να μου παίζει στο πιάνο τις αγαπημένες μου
Σονάτες. Ένας σολίστ στο τσεπάκι μου.
Όσο αφορά το φαλλό μου ουδέποτε θεώρησα πως
Έχει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είναι ο μόνος Ορθός
Λόγος που μου έχει απομείνει.
Όλα είναι θέμα καταγωγής βλέπεις. Όπως
Εκείνα τα σπίτια των ζωγράφων που έχουν αρχιτεκτονική
Αρχοντικού και χρώμα τσιγγάνικο. Αιμομιξία.
Βαθειά στο αίμα μου είμαι το αλλόκοτο το ακαθόριστο.
Αυτό που δε μπόρεσες ποτέ να κατατάξεις με την
Ανθρωπολογία σου ή τη ζωολογία σου ή την κοινωνιολογία σου.
Γιατί είμαι εγώ. Κι όταν κοιμάμαι και πλησιάζουν
τα Χριστούγεννα μια φλόγα χορεύει σα τρελή γύρω
Απ’ το κορμί μου. Είναι η φλόγα του Χριστού.