Σκέφτομαι τους ερωτευμένους. Δεν έχουν καμμία δικαιολογία και καμμία ελπίδα. Δε μιλούν όμορφα, δε γράφουν όμορφα, τις περισσότερες φορές αφήνονται και παρασύρονται από τις κατά τ' άλλα φυσιολογικές ζωές τους...και μέσα σε αυτή την αγχόνη των ανθρώπων και των συνηθειων διαλογίζονται ωσότου να εκπνεύσουν.

Το ερωτικό γράμμα της ...

Καλέ μου, γλυκέ μου, μονάκριβέ μου, σου γράφω από το γωνιακό καφέ της οδού Λ. Είμαι αχτένιστη, άβαφη, δε θα θελα να με δεις σε αυτή την κατάσταση. Φοράω όμως την κοντη στενή φούστα που λάτρευες και τις κάλτσες...Είναι μέρες τώρα που κυκλοφορώ στην πόλη, όπως ο αρχαιολόγος ανάμεσα στα ερείπια. Όπου κι αν κοιτάξω, παρότι με κατακλύζει ο θόρυβος των μηχανών, οι ανθρώπινες ομιλίες, η τύρβη των εργοτάξιων, αδυνατώ να δω ανθρώπους. Φορώ, βλέπεις και τα αγαπημένα σου γυαλιά...τα κράτησα σα φυλαχτό. Σε αναζητώ παντού...μονάχα εσένα. Όλοι οι άλλοι είναι μόνο κόμματα και παρενθέσεις και άστοχα επιρρήματα...ενώ εσύ είσαι ο λόγος μέσα μου.

Πόσο θα θελα να μπορούσα να κρατήσω στα χέρια μου το πρόσωπο σου. Πριν εκραγεί ολοσχερώς η θέληση μου για ζωή, να κρατήσω το πρόσωπο σου σφιχτά και να καλυφθώ από τα θραύσματα. Ξέρω πως δε ζήλεψες ποτέ. Κι ούτε θα ζηλέψεις. Εσύ είσαι σα να ζεις μέσα σε ένα εξαφανισμένο πλοίο. Χωρίς επιθυμίες...σα φάντασμα. Ίσως αυτό να ερωτεύτηκα. Ξέρω λοιπόν πως δε θα ζηλέψεις. Ναι, αποφασισα να περάσω και το τελευταίο κατώφλι της αξιοπρέπειας μου, αποφάσισα να σου τα δώσω όλα. Έπραξα όπως μου παράγγειλες. Αυτοί οι άνδρες ήταν φριχτοί...Με ταπείνωσαν, με έκαναν να αηδιάσω με το σώμα μου...θα ήθελα να μπορούσα να το πετάξω κάπου. Είναι σκουπίδι...είναι ένα μάτσο σκουπίδια...μακριά πόδια, ωραίοι γλουτοί, στήθη...ένα μάτσο σκουπίδια. Έβαλα τα κλάμματα μπροστά τους. Έκλαιγα σα μωρό παιδί. Ίσως τώρα είμαι λίγο σαν κι εσένα. Αυτό δεν ήθελες...με τα μαύρα σου γυαλιά, ατιμέλητη και ξενυχτισμένη σε έναν κόσμο όπου έχει αξία μόνο ότι...ότι διαρκεί αρκετά για να το φυλάξεις στο τάφο. Θα σ’ αγαπάω πάντα.
Δικιά σου,
...
  ¶ 1:15 AM