Δεν αντέχω άλλες συναισθηματικές υπερβολές. Με τη θητεία αύξησα και το κάπνισμα και ούτως ή άλλως δυσκολεύομαι να καρδιοχτυπήσω με το πάθος και το ρυθμό που το έκανα παλιότερα.

Μάλιστα δεν αντέχω και τα πάθη των γύρω μου. Μου προκαλούν εκνευρισμό...τους θεωρώ άνθρωπους αδύναμους και έρμαιους στην ανοησία τους. Και βουδιστικά να το δούμε δεν υπάρχει διέξοδος από τέτοιους κύκλους. Άσκοπα σπαταλούν και λόγια και δάκρυα και χρήματα στο ουίσκυ.

Όμως όταν το βράδυ βουρτσίζω τα δόντια στον καθρέφτη, το είδωλο μου, ίσως από την κούραση δε ξέρω, αποκτά δική του υπόσταση. Και δεν είναι πως με κατακρίνει ή πως με λέει υποκριτή. Όχι αυτό δε το κανει...Είναι το ύφος του, η αναπνοή του...μια έξαψη όπως των αθλητών. Μορφασμοί πόυ θα έκανε κάποιος αν τον ξυπνούσε η φωτιά.  ¶ 10:39 PM