Μπαμπάς Ανέστη

Θα πρέπει να παραδεχθώ πως η επανάληψη της Ανάστασης του Ιησού κάθε χρόνο μου προκαλεί πια αφόρητη ανία. Αν η Ανάσταση είναι το γεγονός, το μοναδικό αξιοσημείωτο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, γιατί δεν παρασέρνει τις ζωές μας μια και καλή. Γιατί επιμένουμε να τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο...Σαν ένα χάπι αμφιλεγόμενης δραστικότητας, μια αποστεωμένη παράδοση, μια ακόμα αφορμή για κοινωνικές συμπτύξεις, για ερωτισμό, για κατανάλωση, για γενναιόδωρα γιορταστικά γεύματα.

Σκέφτομαι όλο αυτό τον κόσμο να κατεβαίνει με τα βυζαντινά λάφυρα στους δρόμους, τους παπάδες, τους δημάρχους, τις μεσόκοπες συζύγους, τα αμέτρητα λαίμαργα πιτσιρίκια με τις λαμπάδες...Από τον τάφο της οικογενειακής ζώης άρον άρον στον δρόμο, στην ανοιξιάτικη νύχτα. Μυρίζουν όλοι αφόρητα άσχημα. Μυρίζουν βιομηχανικά αρώματα και φαγητά και φάρμακα. Μυρίζουν πολιτισμό.

Στα μάτια μου ο κόσμος τους πέφτει, τον καταπίνει η χοντρή γαστέρα του Άδη, οι καπνοί και οι φωτιές των ανέξοδων και ανούσιων προσδοκιών τους. Και δεν είναι ούτε η πίστη μου, ούτε το αναστάσιμο πνεύμα του Ευαγγελιού, ούτε καν η μακαριότητα της στρυφνής και δύστροπης σκέψης μου...όχι είναι μονάχα η έλλειψη καθαρού αέρα. Μόνο αυτή αρκεί για να με πείσει να μείνω σπίτι όπως και κάθε άλλη μέρα -πόσο μάλλον τώρα- και να βγω κάποια στιγμή το βράδυ στο μπαλκόνι. Να πάρω μια δυο εισπνοές και μετά να κοιμηθώ.  ¶ 11:19 AM