Υδροδοχείο (test)

Κοιτάζω φωτογραφίες φίλων και συμμαθητών και διαπιστώνω πως γερνάμε. Δεν έχουν ακόμα σχηματιστεί εντελώς, αλλά διακρίνονται ευκρινώς οι δράκινες πτυχές, οι ρυτίδες, τα βαθουλώματα.

Υπάρχει άραγε κάτι που να μπορέσει να μας κρατήσει νέους;

Στη νυχτερινή εκπαίδευση οι μορφές των φαντάρων, ευθυτενείς λοστοί σκιάς. Έπειτα στα τέσσερα -το πάτημα της γάτας-, κίναιδοι που χαχανίζουν όπως το νερό στα λουτρά. Ύπνος ομαδικός.

Ο κοκορόμυαλος χωριάτης, γέρνει στο ράντζο με μελαγχολία. Μπορώ να δω τα φιλιά της μαμάς του ακόμα στο πρόσωπο. Είναι αποκρουστικός με αυτό το έκζεμα γύρω από τα χείλη του. Παρόλαυτα τον κοιτώ με επιμονή...

Ανθυπολοχαγοί και διμοιρίτες...οι τροφοί των ελλήνων αρσενικών. Πολλοί από αυτούς, οι παλαιότεροι, παίρνουν τη μορφή μητέρας, πλαδαρές κοιλιές και βυζιά...σε επιτιμούν και στενοχωριούνται, σε χαιδεύουν στο σβέρκο.

Ο στρατηγός είναι ο πατέρας. Ένας μαλάκας δηλαδή που εμφανίζεται μια φορά την εβδομάδα κι αν...

Κάποια στιγμή στο θάλαμο, λίγο πριν τον ύπνο, αφ' ης στιγμής κατευνάσουν τα πολλά αστεία η ψυχή μου αρχίζει και κυλάει έξω από το σώμα μου, σα να φεύγει νερό από το παγούρι...

Σκέφτομαι πως αυτό το άδειασμα είναι το ελιξήριο της νεότητας.  ¶ 4:19 PM