Piss
Διαβάζω D.H. Lawrence γιατί μ’αρέσει η διαρκής παροχή σκέψεων και συναισθημάτων που έχει η γραφή του. Υπεραμύνεται φλογερά της παγανιστικής κοσμολογίας του –δεν υποκρίνεται, δεν ακολουθεί κάποιο τρεντ, ότι λέει το πιστεύει- . Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα τις σημειώσεις του πάνω στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Σιγχαίνεται το μίσος όταν αυτό στρέφεται κατά της ομορφιάς, του έρωτα, της πορνογραφίας, του πλούτου, του οτιδήποτε θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στην έννοια excess. Σιγχαίνεται τον ερημίτη γιατί ευαγγελίζεται την εκδίκηση.
Είναι απότομος, σχεδόν εκτελεστής στις περιγραφές του. Με ωμότητα επιλέγει ατάκες και περιγραφές που έχουν κάποια σκιά πάνω τους, μία σκιά που σε κάνει να νιώθεις άβολα, όπως αυτή ενός κατουρημένου παντελονιού. Αυτό δε νομίζω ότι προδίδει μια προσπάθεια από μεριάς του να ‘αποκαλύψει’ την αθέατη πλευρά των προσώπων και των πραγμάτων. Δεν έχει ψυχαναλυτικές εμμονές -όσο κι αν στον απαίδευτο αναγνώστη του αυτό ακούγεται παράδοξο -.
Όλα πιστεύω έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνική του άποψη, η οποία έχει να κάνει με τις αισθήεις. Άλλωστε αυτή είναι και η ιδεολογία του πάνω κάτω...ότι διεγείρει είναι καλό, είναι σχεδόν συνώνυμο της ουσίας της ζωής. Σχεδόν λέω γιατί προφανώς δεν αρκεί να διεγείρει τις αισθήσεις αλλά και το μυαλό...να μπορεί να γίνει ανάμνηση, ιδέα, να έχει χρησιμότητα και στον αυνανισμό όπως όλα τα φετίχ, όπως όλη η καλή πορνογραφία. Εξ’ ου και η ταύτιση των δύο στη σκέψη του.
Σκέφτομαι λοιπόν πως η κινηματογραφία του είναι εξαιρετική. Αν η Βιρτζίνια Γουλφ βάζει την κάμερα στο ανθρώπινο μάτι, φεύγοντας από θέμα σε θέμα χωρίς συνοχή, ο Λόρενς φαίνεται να τη βάζει στα γεννητικά όργανα...κάθε αφηγηματικό του frame αναπτύσσεται γύρω από μία διέγερση, μία έκκριση ούρων.
¶ 7:03 AM
