Ένα με τα τέρατα


Θα διηγηθώ τον εαυτό μου ξανά από την αρχή. Θα επαναλάβω επ' αόριστον. Ωσότου ο εαυτός να γίνει μία αρμόνικα πιθανοτήτων. -όπως τα πλοία με τα αναμμένα φώτα στο σούρουπο-

Τα τέρατα

Ευτραφής κύριος που μόλις βγήκε από το μπάνιο του στη θάλασσα. Φοράει στενό μαγιό. Τα προγούλια του κρέμονται, οι κοιλιές του κρέμονται, τα χέρια του παχιά κι ελαστικά. Μοιάζει με μαλάκιο, έχει ένα χοντρό κουκούλι γεμάτο άμμο και μελάνη αντί για γεννητικά όργανα. Μπαίνει σε μια κλούβα...'Ταπετσαρίες, ψευδοροφές'. Λαικός και αθλητικός και άσχημος. Ένα τέρας στον πάτο. Σκέφτομαι πως το βράδυ θα βγάζει το πλοκάμι του και θα το μοστράρει επιδεικτικά στη σύζηγο...


Γοργόνα με πεσμένο κώλο και καουμπόικες μπότες. Το άρωμα της μυρίζει καμφορά. Αλλάζει το βρακί της στα αποδυτήρια της πλαζ. Το βρακί της -το χρησιμοποιημένο- μυρίζει έντονα. Δεν είναι μόνο η μουνίλα, από τις διαδοχικές εκκρίσεις...ούτε ο ιδρώτας, ούτε η πρωκτική βλέννα. Είναι μια μουσική από τα κοχύλια, που κουβαλά.

Κωλόγρια ταμπουρωμένη μέσα σε μια μωβ κελεμπία. Η άσπρη της κεφάλη θυμίζει την κάρα του Πάπα. Ανέρχεται στα βότσαλα αργά, με συντετριμμένο πρόσωπο. Ρυτίδες και μορφασμοί αυστηρού κληρικού. Οι χνουδωτές πλάτες των αλβανών προβάλλουν στην άμποτη. Τα χερουβείμ της...




Οδηγώ ακόμα, ακούω το μεγάλο ερωτικό. Ο έρωτας μαζί σου ήταν περίεργος. Το μουνί σου ήταν πιο ζεστό απ' ότι περίμενα. Προτιμώ θερμοκρασία δωματίου. Νιώθω λίγος. Νιώθω παραμορφωμένος...οι δυο ωκεανοί μαυρίζουν γύρω από τα μάτια μου. Di rider finirai pria dell' aurora. Δε θρηνώ την απώλεια του έρωτα, ούτε το σώμα- τι υπέροχα σώμα- τι κώλος, τι χείλη. Θρηνώ την απώλεια του γέλιου. Και του δικού μου και του δικού σου.  ¶ 7:35 PM