Η πτώση

Θυμομουν την αγγαλιά της, γιατι μονο αυτή είχαμε ανταλλαξει στην εφηβεια μας. Ούτε θυμάμαι καλά καλά πως είχαμε έρθει κοντά. Δε ξέρω αν ήρθαμε και τόσο κοντά. Ήταν ένα άγνωστο σώμα, μία απόμακρη φωνή ...τίποτα παραπάνω.

Μπορούσα όμως μέσα στα μάτια της να δω δεκάδες οφεις να κουλουριάζουν...κι ήθελα τόσο πολύ να κατέρθω πάνω της, στη μονιά όλων των εφηβικών παθών.

Μιλήσαμε ώρες στο τσατ, έπειτα στο τηλέφωνο...διαπιστώσαμε την ίδια ταραχή...-ερωτική;-....ίσως λέγαμε. Ναι κάποτε ήμασταν δύο αρκουδάκια, παρθένοι κι οι δύο, αναβάλλοντας αυτό που μας ενθουσίαζε τόσο για να διατηρηθούμε στην Εδέμ.

Μα εχθές ήρθε η οριστική πτώση...-ναι, αλήθεια- ήρθε η οριστική πτώση....ή τουλάχιστον...η αρχή της...όταν ένας άντρας και μια γυναίκα συνειδητοποιούν ότι μπορούν να συννενονοηθουν μια χαρά και μόνοι τους...χωρίς Θεό.