Une Saison en Enfer

Σήμερα στη τράπεζα ερωτεύτηκα. Λοιπόν δε ντρέπομαι που το λέω. Είμαι φρικιό. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου έχω διαμορφώσει ένα δωμάτιο όπου από την εφηβεία μου αρχειοθετώ φωτογραφίες κοριτσιών με τις οποίες έχω αυνανιστεί. Το δικό μου καταδικό μου νησί με λολίτες. Εύη, Δέσποινα, Μιράντα, Χριστίνα, Νάντια, Υβόννη, Πόπη, Νικολέτα. Σας το ορκίζομαι πως τις θυμάμαι μία προς μία.

Μία από αυτές την είδα στη τράπεζα. Δουλεύει πίσω από ένα γραφείο. Δε ξέρω που ακριβώς είχαμε γνωριστεί, προφανώς άνηκε σε μια παρέα, σε κάποιο σμήνος από σπάνια και ατίθασα θυληκά δίποδα τα οποία είχα απότι θυμάμαι καταγράψει ομαδικώς στη λίστα μου.

Αλλά η συγκεκριμμένη ήταν το κάτι άλλο. Ακόμα και τώρα που δουλεύει –φευ- σε μία τράπεζα και είναι ενδεδυμένη με πουκάμισο και φούστα, ακόμα και τώρα που είναι έκδηλη η κούραση στο πρόσωπο της προφανώς από τις παρατεταμένες μάχες της με διάφορους γκόμενους...μπόρω και βλέπω πίσω από το προσωπείο που φέρει...την χωρίς φραγμό ηδονοθηρία, την αλύγιστη θέληση για οργασμό.

Είμαι ερωτευμένος. Όχι όπως τότε επειδή -όπως κάθε νάρκισσος- νοιώθω περήφανος για τη στύση μου. Τώρα είναι πιο βαθύ, πιο αληθινό. Ξέρω πως έχουμε ο ενας τον αλλο αναγκη Εγώ θα βάλω τα εισιτήρια κι αυτή τους χάρτες. Επιτέλους έφτασε η ώρα για εκεινή την επιστροφή στην κόλαση.

¶ 2:26 AM