Φρειδερίκος ο δεύτερος ή Κέλογκς Κορν Φλέικς?

Απεχθάνομαι την επικούρεια αντίληψη της ζωής. Να αναγνωρίζεις τη φθαρτότητα της, το μοιραίο του θανάτου και το μόνο που να σε απασχολεί να είναι πως θα εξαλείψεις τις στομαχικές καούρες και τη γρίπη.. Ως παραφροσύνη δε λέω έχει τη γοητεία της, έχει κάποια ευχάριστη απόχρωση ειρωνίας αλλά ως αλήθεια…; Μόνο ένας κρυόκωλος λέλεκας θα έκρινε μια πόρνη από το πόσο ήσυχη είναι στο κρεβάτι ή ένα φαγητό από τις θερμίδες του.

Απεχθάνομαι τον υπολογισμό της προόδου της ανθρωπότητας βάση της μείωσης ή της εξάλειψης του πόνου. Ένας πεθαμένος βρίσκεται στα σίγουρα στο τέλος μιας τέτοιας ανέλιξης. Αυτός σίγουρα ούτε πονά ούτε δυσφορεί.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ υλιστή και υλιστή. Ο υλισμός που επιβάλλεται από το νου είναι μια αδιάφορη υπόκλιση στο φυσικό γίγνεσθαι, μια κατάφαση από κάποιον που καν δε ρωτήθηκε.

Ο υλισμός που επιβάλλεται από το αίμα σου αντιθέτως είναι μια φαντασμαγορία καταστροφής, η προσδοκία να βιώσεις το φθαρτό της ύπαρξης, ήγουν τον πόνο και την ηδονή, μέχρι τα νύχια. Τώρα άμα είσαι πραγματικά άξιος και φτάσεις στο σημείο να μην κρατάς ούτε τα ούρα σου από τις εκλύσεις, δόξα τω Θεω, υπάρχει κι ο Θεός.

¶ 11:03 AM