τέρατα

Σήμερα ξύπνησα με μια περίεργη ευδιαθεσία. Αν προσπαθήσω να περιγράψω το συναίσθημα αυτό, θα πω πως σίγουρα δεν είναι ανθρώπινο. Τέτοια χαρά μόνο ένας οχτάποδας θα μπορούσε να νοιώσει. παντελώς βουβή κι υπόκωφη.

Η θάλασσα καλεί. καταφθάνει η ώρα που δε θα σηκώνει πια καμμιά προσποίηση εκ μέρους μας.

Ο γιατρός π.χ. στο διπλανό κτίριο, βγαίνει με το πούρο του στο σκαλάκι της εισόδου, με την άσπρη ρομπίτσα. καθ' όλα ανθρώπινος, χαιρετά με ευγένεια. μα όποτε συναντόνται τα βλέμματα μας διακρίνω και σ' αυτόν την ίδια ανυπομονησία.

Είναι καιρός να συρθούμε προς την ακτή.  ¶ 11:22 PM