Village People


















Εμείς στην επαρχία είμαστε όλοι λίγο αφελείς. Έχουμε μια μικρή απόκλιση από το σύμπαν καθώς είπανε και για τον ποιητή. Το καταλαβαίνεις από την εμμονή μας να κουβαλάμε την περασμένη μόδα στα μαλιά μας, το καταλαβαίνεις επειδή η αποθήκη μας χωράει μόνο δέντρα, ποτισμούς και κοινή βενζίνα. Περιφερόμεθα σα θίασοι μέσα σε φυσικά τοπία που δεν ευλόγησε ο Θεός κανένα Τιτσιάνο να αποδώσει στη ζωγραφική του. Φυσικά δεν εννοώ τα δέντρα και τα χωράφια και τα όμοια τους. Φυσικά εννοώ την δική μας απόλυτη κοσμογραφία. Καθένας μας κίνει τον κόσμο μόνος του, καθένας μας είναι ένα αστέρι, πιο πάνω κι από τους εσπερινούς του Βαν Γκόκ. Ο χοντρός, ο κερατάς, ο ξεδοντιάρης, ο πούστης, ο πρεζάκιας, ο ειτζιάρης.

Έχουμε όλοι σαμανικό μυαλό, χείλη αποστολικά και άγια, πόδια αιγούς. Έχουμε σακαράκες, κοπριά, και ελληνικές σημαίες. Αυτή είναι η κουλτούρα μας. Αυτή είναι η αγάπη μας, αυτά έχουμε να προσφέρουμε. Δε το εξηγούμε στη βόρια καριόλα που θα γαμήσουμε το καλοκαίρι γιατί ξέρουμε πως θα φύγει με την πρώτη βροχή. Τα λέμε μεταξύ μας όμως. Σουρωμένοι, μαστουρωμένοι, κλαμμένοι Εμείς οι επαρχιώτες καίμε τα μάτια μας και πίνουμε το ουίσκυ όχι για τη γκλαμουριά, αλλά για τη ψυχή… μέλη του μεσαίωνα, θαρρούμε προς πρέπει να αποδιδόμεθα με χρυσά φωτοστέφανα στις φωτογραφίες.

ακούμε Lorelei από Cocteau Twins

το έργο είναι του Giotto του σπουδαιότερου Ιταλού Ζωγράφου του ύστερου Μεσαίωνα, Η Πεντηκοστή.  ¶ 9:56 AM