ΜΙΑ ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Από μικρό παιδί ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας. Όλα τα παιδιά κάτι ονειρεύονται, κάτι στο οποίο να μπορείς να είσαι ο ήρωας, όμορφος, σοφός, μυστήριος, δυνατός. Άλλοι συναρπάζονταν από τον Αστροναύτη, άλλοι από τον Αστυνομικό πράκτορα, από τον Πολεμιστή ή κάποιον Μάγο. Εμένα με είχε γοητεύσει η εικόνα του μοναχικού με το φτερό και το μελάνι.

Είναι το παιδικό μυαλό και αγαθό και ματαιόδοξο και καλά κάνει. Τα περισσότερα από όμως αυτά τα όνειρα μας ποτέ δεν εκπληρώνονται. Πόσους ήρωες άλλωστε να βγάλει κι αυτός ο κόσμος.

Δόξα τω Θεω η τεχνολογία την οποία χειρίζονται και πιο κυνικοί άνθρωποι έδωσε τη λύση. Ανακαλύφθηκαν οι εξoμοιωτές. Υπάρχουν εξoμοιωτές πτήσης, επιχειρήσεων, Ιντιανά Τζόουνς, Καουμπόυ, Μπάρμπυ, Πήτερ Νορθ (και βάλε με το νου σου πόσα ακόμα). Για μας που είχαμε το ψώνιο της συγγραφής υπάρχουν τα μπλογκ. Έτσι μπορείς να είσαι αυτό που ήθελες να είσαι. Kαι είναι τόσο καλά αυτά τα προγράμματα που μοιάζει να το ζεις αληθινά.

Είναι μια πικρή λεπτομέρεια της ψηφιακής 'αλήθειας'. Μπορεί να φαίνεται αληθινό αλλά δεν είναι. Ας πούμε... Ο έπαινος των σοφιστών έρχεται με ποστ κι όχι με αγορεύσεις στην Ακαδημία κι οι σοφιστές στην καλύτερη περίπτωση είναι κοινότυποι υπάλληλοι, διαφημιστές, ασφαλιστές ή ακόμα χειρότερα δημοσιογράφοι. Λεφτά δεν υπάρχουν αλλά βέβαια για το συγγραφέα αυτό δεν είναι σημαντικό. Ο φιλόδοξος μεγιστάνας στον εξoμοιωτη επιχειρήσεων θα έπρεπε να νιώθει πολύ ανόητος που τα πλούτη του είναι σε πόιντς. Αλλά βέβαια κι η δόξα του Μπλόγκερ που έρχεται σε λινκ-μπλογκ δεν είναι λιγότερο αστεία. Ιδίως εκείνη η μεγένθυση της γραμματοσειράς...τέλος πάντων.

Είμαστε όλοι Simulacra-δεν είμαστε δηλαδή τίποτα κι ας φαίνεται πως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο

Υστερόγραφο - κάποιες σχετικές σκέψεις με αφορμή το ποστ του Χαρτοπόντικα 'Εσπέρας Προκείμενον'

Λέει ο Χαρτοπόντικας αναφερόμενος στα blogs:
'Όλα πεθαίνουν κάποτε. Αλλά εδώ βλέπουμε την αρχή μιας ιστορικής αλλοίωσης :την ζωή να διηθείται από τέχνη και το αντίστροφο.' αν με το ιστορική αλλοίωση εννοεί ότι δεν έχει ξανασυμβεί τότε δε συμφωνώ. Ας πουμε η Ελισαβετ Ι παρουσίαζε εαυτόν ως άλλη Diana ή ηρωιδα άπό το Άσμα Ασμάτων. Αλλά κι ο θείος μου το 60' καβαλούσε τη βεσπα χτενισμενος σα το Τζέημς Ντην. Υπαρχει αλλωστε και το αντιστροφο. Ένα αναγγενησιακο θεατρικο για μια παρανομο του Λονδινου τη Moll Cutpurse η οποία με το τέλος της παράστασης ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε πλάι στον ηθοποιό που την υποδυόταν.

Eίναι άλλο η τέχνη να αφηνει τα σημαδια της στη ζωη κι αντιστροφα κι αλλο το ιδιο το εκθεμα να ειναι ένα έμψυχο ον (που ουτε αυτο συμβαινει στα μπλογκς - μια τέτοια περίπτωση είναι ας πούμε ο Έλεφαντ Μαν). Στα μπλογκς δεν εκθέτει κάποιος κακός ιδιοκτήτης Τσίρκου έναν Έλεφαντ Μαν ένα ιδιαίτερο είδος ζωής. Αντίθετα εκθέτουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και για να είμαστε ενδιαφέροντα και ξεχωριστά εκθέταματα τονίζουμε στο απόλυτο την ιδιαιτερότητα μας . Όπως λέει ο Χαρτοπόντικας ο ιστολόγος 'για να προβάλει κάτι πέρα από το προσωπικό, εκμηδενίζει τον εαυτό του μέσα στην ιδιαιτερότητα του'.

Αλλά εδώ είναι η διαφορά. Αυτό που προβάλλουμε, δεν είμαστε εμείς. Είναι κατι που 'φτιαχνουμε' να φαινεται σαν να ειμαστε εμεις. Ενα σιμουλακρουμ τερατόμορφο (αντιγραφο ζωής). Ο κίνδυνος είναι η εμπειρία του τεχνητού να αποδειχθεί πιο ενδιαφέρουσα από την πραγματική. Το ζωάκι που είμαστε (κι ας μην είμαστε εντελώς, φτανει που φαινόμαστε να είμαστε - σας μπέρδεψα;) Τέλος πάντων ο μεσήλιξ και μύωψ υπάλληλος λογιστηρίου να αρέσκεται να παριστάνει στο ψηφιακό του κόσμο όλο και περισσότερες ώρες το γαλανομάτικο μελαχρινό τεκνό. Ή η κορή της Μπακάλισας να θέλει να είναι η θλιμμένη ζωντοχήρα που στη ζωή της το μόνο που απασχολεί το μυαλό της είναι ο Απολλιναιρ κι ο Καφκα.

Και θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα; ε πάρτε μια μυρωδιά τη νεύρωση που μας περιβάλλει και θα καταλάβετε...



Επιστημονική Φαντασία μεν αλλα για μενα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα...σχετικές ταινίες Blade Runner, The French Lieutenant's Woman, ένα δυο επεισόδια του Futurama και καλύτερη από όλες για το θέμα μας Being John Malcovich


simulacrum