όλοι και πάλι ένα
Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ξαγρυπνούν.
Είναι μέσα στο γονίδιο μας. Κι εχθές όταν
Σου μιλούσα στο μπαρ μισός αφοσιωμένος
Στο πουλί μου, μισός στο τσιγάρο...
Ένιωθα την καταστροφική επίδραση του έρωτα.
Το άλεσμα των σωμάτων και του ιδρώτα.
-ένας υπέρβαρος μεθύστακας με έσπρωχνε από πίσω-
Έτσι, κινούμε ο ένας τον άλλο στη χοάνη της αμαρτίας.
Το πρωί κατέφθασε αργά. Περπάτησα όλη την πόλη.
Προτιμώ να περπατώ. Τι να τον κάνεις το δρόμο
Χωρίς να τον περπατάς. Τι να τις κάνεις τις ωραίες
Γυναίκες στα περιοδικά, τα γκλος συνθήματα των
Διαφημιστών. Πρέπει να δεις τα πάντα από κοντά αδερφέ
Μου. Να γυρέψεις στο διάβα της ζωής την ομορφιά.
Όπως την καταλαβαίνεις εσύ.
Ο ήλιος είχε μέσα ένα πρόσωπο, την χαμογελαστή κεφάλη
Ενός χολυγουντιανού αστέρα. Κατακίτρινος σα συσκευασία
Για δημητριακά. Με πήγαιναν τα πόδια μου. Τα πόδια μου
Με πάνε πάντα. Μπροστά το ένστικτο και πίσω εγώ. Σέρνομαι
Ο σκλάβος. Και τα πόδια μου ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια,
Χορεύουν εύθυμα σε κάποια ερημική στάση. Φοράνε
Τα λουστρίνια τους και σφυρίζουν ανέμελα.
Πως γίνεται και είμαστε όλοι τόσο ίδιοι. Καιρό τώρα
Το έχω στο μυαλό μου. Όλες αυτές οι φίφες για
Διαφορετικότητα. Όχι. Είμαστε όλοι οι ίδιοι. Η ίδια
Ψυχή, το ίδιο πρωτόπλασμα κάτω από το μικροσκόπιο,
Η ίδια συμφορά, η ίδια ελεονοσία.
Κανείς θα έπρεπε να είναι πολύ μαλάκας για να αποφύγει
Τη λαικότητα της πλάσης. Το ότι γεννηθήκαμε σε χωριστά
Καβούκια είναι το κρίμα. Αγάλι αγάλι θα γίνουμε όλοι ένα.
Στα μπαρ ή στα πανηγύρια. Μέσα από τηλεοπτικές σούπες
Της σειράς. Στο δρόμο, περιμένοντας το φανάρι, τα ίδια
Αξύριστα πρωτεύοντα. Στις παραλίες. Όλοι.
Στις δημόσιες υπηρεσίες. Με την
χαζοβιόλα τη ζωή να πιστοποιείται και να επιχορηγείται και να
Συνταξιοδοτείται. Στα σχολεία. Όλοι. Ένα.
Στους καμπινέδες και στον Υμηττό γιορτάζοντας τα κούλουμα.
Ότι και να πεις και ότι και να κάνεις αποκλείεται να το αποφύγεις.
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο κρύο. Είναι τρεις και τριανταπέντε.
Ο χοντρός με αγκάλιασε. Με κέρασε και μερικά σφηνάκια.
Η γκόμενα μου υποσχέθηκε... το συνηθίζουν αυτό οι γκόμενες. Μετά
Έφυγε μ’έναν άλλο.
Δεν υπάρχει κανένας. Ουσιαστικά δεν υπάρχω κι εγώ.
Γιατί δεν έχω που να πάω.
Ακούω μόνο τον ισχυρό άνεμο. Μια σφυρίχτρα δίνης να τρέχει
Κούρσα ολούθε.
Εξαφανισμένοι όλοι στη χοάνη της αμαρτίας. Όλοι και πάλι ένα.