Καθώς περπατούσα σήμερα, σκέφτηκα πόσο λίγο σκέφτομαι το τελευταίο καιρό. Σκέφτομαι ελάχιστα. Το ξεκίνησα σαν άσκηση ηρεμίας και τώρα με έχει κυριεύσει.

Κατά ένα τρόπο δε ταυτίζεται και το σώμα μου με τον εαυτό μου. Άσε που ανακάλυψα πως ότι είχα ονειρευτεί για μένα μικρότερος ήταν λάθος. Τα περισσότερα ήταν απομιμήσεις από ταινίες και βιβλία. Χειρονομίες που ξεπατίκωσα, ιδέες, πάθη.

Έκανα ξεσκαρτάρισμα οριστικό λοιπόν και το μόνο που έμεινε είναι η επίγνωση πως μεγαλώνω και μια μέρα θα πεθάνω.  ¶ 7:27 AM 1 Comments