Ποίημα πρώτο

Η Στόφα των ονείρων

Ι

όταν ξαγρυπνώ το βράδυ, ακούω μανιωδώς
το τρίτο πρόγραμμα. Αφήνω το μυαλό μου και παρασύρεται
στους κύκλους της μουσικής. Όπως όταν το νερό του ποταμού
περιστρέφεται μέσα στο νερό μιας πιο δυνατής ροής. Η φωνή της
εκφωνήτριας είναι αυστηρή. Αναγγέλει με ακαδημαικό λιτό τρόπο
το επόμενο μουσικό απόσπασμα. 'Ακολουθεί η Ιταλική Καντάτα του Χεντελ,
αριθμός καταλόγου τάδε'.

Μπορώ να τη φανταστώ και τώρα που γράφω. Με τα κοκκάλινα
γυαλιά της, τα χείλη της, -όπως ο φρεσκοβαμμένος ασβέστης-,
ντυμένη μόνο με ζαρτιέρες...να κρατάει ένα χαρτί και να διαβάζει...

Η μουσική του τσέμπαλου φτιάχνει
κιγκλίδες, και τυλίγει το σώμα της.
Ενας ωρολογιακός μηχανισμός ξεκούρδιστος
...τα ελάσματα πετιούνται, οι βίδες τρίζουν...
Μέσα στη δαιμονισμένη καύση της φούγκας, είναι υγρή
μα δε θα βάλει ποτέ το χέρι της στην κλειτορίδα.


ΙΙ

στη μονάδα που βρίσκομαι τώρα, γνώρισα τον Χ.
Ένα ψηλό μελαγχρινό παιδί. Όποτε χαμογελάει
είναι σα να σου προσφέρει μια κουταλιά μέλι. Λιγνός, πελιδνός
σκελετός ανθρώπου, κι όλη η σάρκα νευρώδης. Σκαρί αληθινού
αγίου.

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε μιλήσει για γκόμενες. Καταλήγουμε
ακριβώς στα ίδια συμπεράσματα. Μπρος γκρεμος και πίσω ρέμα.
Δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής. Οι γυναίκες μας φοβίζουν.
Λένε πολλά και τα περισσότερα εξ' αυτών υπερφίαλα. Είναι νομίζω
από όλους παραδεχτό, πως το κατά τ' άλλα συμπαθές αδύναμο φύλο, όπως
ακριβώς οι μαιμούδες, γοητεύεται απ' ότι γυαλίζει, και υπακούει σε
αυτόν που τον βρίζει και τον ταίζει.

Ο δυστυχής ο Καζανόβα, που του λαχε να τις έχει πάθος, κακογέρασε. Βέβαια,
και το ποτό και τα χαρτιά είναι άσχημες συνήθειες, αλλά όσοι καταπιαστήκανε
με αυτές, στα γεράματα φτιάξανε κάτι μούτρα...σα μαραμένες πούτσες.

ΙΙΙ

Τις κυριακές πίνω κάτι ωραία τσιγάρα, και οδηγώ
το αμάξι μου ακούγοντας μουσική. Μου αρέσουν οι αγροτικές
διαδρομές. Θέλω να μυρίζει θυμάρι και πεύκο ο αέρας. Να συναντώ
στο δρόμο μου κατσίκες και διάνους κι αν είναι βράδυ
ν' ακούω τα κουκουβάου και την υπόκωφη σφυρίχτρα
των νυχτερίδων.

Έτσι θα τελειώσει η ζωή μου. Θα οδηγώ και θα μου κλείσουν το δρόμο
οι κατσίκες. Γεμάτη η άσφαλτος κατσικοπόδαρα.
Τότε θα έρθει και θα με πάρει ένας βοσκός και θ' ανεβούμε
ψηλά στο βουνό, να κοιτάξουμε το αχνιστό ψωμί της πλάσης.
Κι όπως θα κλαίει ο φτωχός -χαλασμένα δόντια, καμμένο δέρμα- και
θα μου δείχνει πέρα, τη θάλασσα και το φως, τον αφρό της,
θα κλείσω τα μάτια. Σκοτάδι.

Ιν

Μ' αυτά και μ' αυτά και πολλά ψέματα έψησα
μια πιτσιρίκα και την τακτοποιώ μια στις τόσο. Το
κορίτσι είναι λές και μόλις βγήκε απ' το μηχανουργείο.
Δουλέυει ρολόι.

Στο κρεβάτι της πουλώ εξυπνάδες.
Βάζω το μάτι μου στο κωλοτρυπίδι
της και φωνάζω 'άνθρωπος στη θάλασσα'. Γελάει.
Γελάει όμορφα με την ακριμάτιστη καρδιά της.

Μιλάμε ψιθυριστά. Σχεδόν ακατάληπτα.
-Είσαι μαλα...σ
-Εισαι πουτρ...ν
-Καθε φορα που φευγω απο εδω παω και τρωω εναν αληθινο
πουτσο να χορτ...σ. Γελάει
-Μαλακκισμ κωλαρρρκι...γελάω.
Μετά ακουμπούμε τα μέτωπα μας. Κοκκινίζουμε από αγάπη.
Ανταλάσσουμε ένα ντροπαλό φιλί.

Μια μέρα με άρπαξε από κάτω και με ένα περιπαιχτικό ύφος
με ρώτησε.
-Μωρο μου ωραίος είναι ο πούτσος σου. Αλλά τ' αρχίδια σου είναι αληθινά
φανταστικά.
Τόσο απαλά και τόσο σκληρά. Απο τί είναι φτιαγμένα;
Έβαλα τα χέρια πίσω στο μαξιλάρι και κορδωθηκα...
'αυτά είναι φτιαγμένα, από την ίδια στόφα που φτιάχνονται και τα όνειρα'.




Ποίημα Δεύτερο

Η Σερβιτόρα

Τη γνώρισα σε κάποιο μπαρ
εδώ στη Ρόδο
Έχει ξετρελάνει όλους τους αρσενικούς
με τα ξεβαμμένα μπλουτζην και τα σουτιεν με δανδέλα
που φοράει
Δε μπορώ να βγάλω
από το μυαλό μου τη στιγμή που θα ξεκουμπώσει εκείνο το σουτιέν,

Δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου
ένα φιλί από το στόμα της,
μέσα στο οποίο θα κατέβω σα σε χρυσωρυχείο.