Τραβώ το σεντόνι και κουκουλώνομαι να κρύψω το σώμα μου. Σηκώνομαι και ψάχνω το μπάνιο, την κουζίνα, τις πόρτες .
Δεν πείθομαι ότι είμαι κάτοικος τουβλόχτιστης οικίας, διαμαρτύρομαι.
'Έχω εξαπατηθεί, όχι, όχι κατοικώ σε νέφος, είναι βέβαιο'.
Ο υπάλληλος με κοιτάζει ενεός.
Του δείχνω το κατάλευκο μου σώβρακο για να του αποδείξω το αληθές της υποθέσεως μου.
Με αγνοεί.
'Φοβούμενος μήπως του τύχει τίποτε χειρότερο, δε τολμούσε να πει ούτε λέξη για το θέμα. Έπρεπε πια απλά να μετριάσει με κάθε τρόπο το φοβερό του πάθος για αυτήν και να κοιτάξει να αντιμετωπίσει τον ευτελισμό της αξιοπρέπειας του'
Margueritte de Navarre
Θα μπορούσα να πω πως είναι από τις στιγμές που χρειάζομαι επειγόντως τσιγάρο, αλλά το 'χω κόψει. ¶ 7:36 PM 5 Comments
Σήμερα στη τράπεζα ερωτεύτηκα. Λοιπόν δε ντρέπομαι που το λέω. Είμαι φρικιό. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου έχω διαμορφώσει ένα δωμάτιο όπου από την εφηβεία μου αρχειοθετώ φωτογραφίες κοριτσιών με τις οποίες έχω αυνανιστεί. Το δικό μου καταδικό μου νησί με λολίτες. Εύη, Δέσποινα, Μιράντα, Χριστίνα, Νάντια, Υβόννη, Πόπη, Νικολέτα. Σας το ορκίζομαι πως τις θυμάμαι μία προς μία.
Μία από αυτές την είδα στη τράπεζα. Δουλεύει πίσω από ένα γραφείο. Δε ξέρω που ακριβώς είχαμε γνωριστεί, προφανώς άνηκε σε μια παρέα, σε κάποιο σμήνος από σπάνια και ατίθασα θυληκά δίποδα τα οποία είχα απότι θυμάμαι καταγράψει ομαδικώς στη λίστα μου.
Αλλά η συγκεκριμμένη ήταν το κάτι άλλο. Ακόμα και τώρα που δουλεύει –φευ- σε μία τράπεζα και είναι ενδεδυμένη με πουκάμισο και φούστα, ακόμα και τώρα που είναι έκδηλη η κούραση στο πρόσωπο της προφανώς από τις παρατεταμένες μάχες της με διάφορους γκόμενους...μπόρω και βλέπω πίσω από το προσωπείο που φέρει...την χωρίς φραγμό ηδονοθηρία, την αλύγιστη θέληση για οργασμό.
Είμαι ερωτευμένος. Όχι όπως τότε επειδή -όπως κάθε νάρκισσος- νοιώθω περήφανος για τη στύση μου. Τώρα είναι πιο βαθύ, πιο αληθινό. Ξέρω πως έχουμε ο ενας τον αλλο αναγκη Εγώ θα βάλω τα εισιτήρια κι αυτή τους χάρτες. Επιτέλους έφτασε η ώρα για εκεινή την επιστροφή στην κόλαση.
Ζωρζ Μινουα απο Την Ιστορια της Αθειας
σημ: εν ολιγοις θεωρω σχεδον τραγελαφικες τις κατηγοριες διαφορων στη θρησκεια οτι ταχα-αποκλειστικα αυτη- παιζει εξουσιαστικο ρολο στη συνειδηση των ανθρωπων και αλλες τετοιες μπουρδες. Τα πιο ευαισθητα κοινωνικα στρωματα, τα οποια θα επρεπε να πεφτουν θυματα της θρησκευτικης προπαπαγανδας, δηλαδη οι φτωχοι και οι κατατρεγμενοι έχουν αποδειξει -τουλαχιστον ενα μερος απο αυτους- οτι μπορουν και γραφουν τη θρησκεια στ' αρχιδια τους.
Τα ηθικα επιταγματα της θρησκείας άλλωστε, τα ενστερνιζονται και πιστοι και αθεοι αναλογως με το πως τους συμφερει και τους οδηγει η καρδια τους. Συμβαινει δε παμπολλες φορες η ηθική ουσια της πιστης να παιρνει τη μορφη χιλιων δυο θεωριων και στασεων ζωής. Αν δε ταιριαζει δηλαδη η φτωχεια και το λουμπεν του ευαγγελιου με το υπόλοιπο σπίτι μπορείτε να αγοράσετε κατι αλλο πιο επιστημονικο και πιο προχωρημενο που να κανει ακριβως την ιδια δουλεια.
¶ 12:53 AM 0 Comments
Φρειδερίκος ο δεύτερος ή Κέλογκς Κορν Φλέικς?
Απεχθάνομαι την επικούρεια αντίληψη της ζωής. Να αναγνωρίζεις τη φθαρτότητα της, το μοιραίο του θανάτου και το μόνο που να σε απασχολεί να είναι πως θα εξαλείψεις τις στομαχικές καούρες και τη γρίπη.. Ως παραφροσύνη δε λέω έχει τη γοητεία της, έχει κάποια ευχάριστη απόχρωση ειρωνίας αλλά ως αλήθεια…; Μόνο ένας κρυόκωλος λέλεκας θα έκρινε μια πόρνη από το πόσο ήσυχη είναι στο κρεβάτι ή ένα φαγητό από τις θερμίδες του.
Απεχθάνομαι τον υπολογισμό της προόδου της ανθρωπότητας βάση της μείωσης ή της εξάλειψης του πόνου. Ένας πεθαμένος βρίσκεται στα σίγουρα στο τέλος μιας τέτοιας ανέλιξης. Αυτός σίγουρα ούτε πονά ούτε δυσφορεί.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ υλιστή και υλιστή. Ο υλισμός που επιβάλλεται από το νου είναι μια αδιάφορη υπόκλιση στο φυσικό γίγνεσθαι, μια κατάφαση από κάποιον που καν δε ρωτήθηκε.
Στης Αλαμάνας το βουνό, στης Αραπιάς τον κάμπο,
εκεί που πέντε δεν περνούν και δέκα δε διαβαίνουν,
περνάν πενήντα κι εκατό και να ν' αρματωμένοι,
κι εγώ μαύρος επέρασα, πεζός κι αρματωμένος.
Τρακόσα αρκούδια σκότωσα κι εξηνταδυο λοντάρια,
επέτυχα και βάρεσα το στοιχειωμένο λάφι,
που χε σταυρό στα κέρατα κι αστέρι στο κεφάλι,
κι ανάμεσα στα δίπλατα είχε την Παναγία.
Αυτό το κρίμα μ' έσωσε και θέλω να πεθάνω...
Τρακόσιους χρόνους έζησα δω, στον απάνω κόσμο,
κανένα δε φοβήθηκα από τους αντρειωμένους,
τώρα είδα ένα ξεσκάλτσωτο, πεζό κι αρματωμένο,
που χε του ρίσου τα πλουμιά, της αστραπής τα μάτια.
Τον είδανε τα μάτια μου κι ελάβωσε η καρδιά μου.
Κείνο το κρίμα μ' έσωσε και θέλω να πεθάνω...
αφιερωμένο στη Δ.
όλα τα άσματα στο παρόν ποστ είναι δημοτικά
¶ 11:09 PM 9 Comments
και πάντα βρίσκω μπερδεμούς εις ότι τόπο πηγαίνω ¶ 1:57 PM 6 Comments
Σήμερα ξύπνησα με μια περίεργη ευδιαθεσία. Αν προσπαθήσω να περιγράψω το συναίσθημα αυτό, θα πω πως σίγουρα δεν είναι ανθρώπινο. Τέτοια χαρά μόνο ένας οχτάποδας θα μπορούσε να νοιώσει. παντελώς βουβή κι υπόκωφη.
Η θάλασσα καλεί. καταφθάνει η ώρα που δε θα σηκώνει πια καμμιά προσποίηση εκ μέρους μας.
Ο γιατρός π.χ. στο διπλανό κτίριο, βγαίνει με το πούρο του στο σκαλάκι της εισόδου, με την άσπρη ρομπίτσα. καθ' όλα ανθρώπινος, χαιρετά με ευγένεια. μα όποτε συναντόνται τα βλέμματα μας διακρίνω και σ' αυτόν την ίδια ανυπομονησία.
Είναι καιρός να συρθούμε προς την ακτή. ¶ 11:22 PM 3 Comments
υπάρχει η φυσιολογική ζωή. έξω. αγοράζω ρούχα, πηγαίνω στης μάνας μου και τρώω, χαμογελώ στον ανηψιό μου. υπάρχει και η ζωή εδώ.
κι υπάρχει και μια χαράδρα. υπάρχει η Αρχάγγελος ερημωμένη, αέναα θερινή.
το νιοχώρι χωρίς εκλάμψεις, με δυο τρεις σουηδέζες μεθυσμένες στην πεζούλα.
Ρόδος είναι τα νεοκλασσικά με τις χουρμαδιές
η νησιώτική μας αναπηρία
τα μελαμψά μας μπούτια, όπως του Κολοσσού, κατακρημνισμένα στο χρυσό νερό. ¶ 7:17 AM 6 Comments
